"จากปากหมอ"เหนื่อยสุดหัวใจ เตียงเต็มจนล้น เผย อาจจะต้องทรมาน ก่อนสิ้นใจ

สวัสดีค่ะ เป็นแพทย์ห้องฉุกเฉินในรพ.รัฐแห่งหนึ่งในกทม.นะคะ อยากมาแชร์ความรู้สึกหนักหน่วงให้ฟังค่ะ เพราะตอนนี้เหนื่อยมาก ล้ามาก เครียดและตึงไปหมดทุกอย่าง

ตอนนี้รพ.เตียงเต็มมากๆ เต็มแบบล้น เราสงสารคนไข้ค่ะ แต่เราไม่มีที่ให้เขาอยู่ และก้รู้ว่าเขากลับไม่ได้ จากเมื่อก่อนที่ยังไม่มีโควิด แค่ดูเคสฉุกเฉินทั่วไปร่างก้แทบแหลกแล้ว ตอนนี้เคสเพิ่มขึ้น 2-3 เท่าตัว และไม่มีที่ให้แอดมิด!!! ตอนนี้ห้องฉุกเฉินแทบจะไม่ใช่ห้องฉุกเฉินแล้ว แทบจะเป็น mini icu แล้ว

เมื่อก่อนเคสเขียวให้ไป hospitel แต่ตอนนี้ที่เต็มในรพ.หน่ะ ก้คือเคสแดงนี่แหละค่ะ แล้วตอนนี้เขียวแล้วเขียวเลยรู้สึกว่าไม่มีจริง มีแต่เขียวไปแดง

อยากทำหน้าที่ของแพทย์ให้เต็มที่ แต่รู้สึกว่าตัวเองต้องมาแบกรับความเหนื่อยทั้งกายและใจ และเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงกับโรค โดยที่มันมีอะไรที่สามารถป้องกันการเกิดแบบนี้ได้ แต่ไม่ทำกัน ในขณะที่คนออกนโยบายไม่ต้องเอาตัวเองมาเสี่ยงกับโรคเลยด้วยซ้ำ ช้ำใจค่ะ ช้ำใจมาก รู้สึกเหมือนให้สู้ในสภาพที่รู้ว่ายังไงก้อาจจะแพ้ค่ะ แต่ระหว่างทางต้องทรมานก่อนจะตายหน่ะค่ะ 555555

สภาพแพทย์กับพยาบาลตอนนี้คือ คิดถึงบ้าน อย่างน้อยเหนื่อยก็ยากได้กำลังใจ แต่ก้กลับไม่ได้ เพราะเราอาจเป็นคนเอาพาหะไปให้ ระหว่างวันก้เหนื่อย ข้าวก้ไม่ได้กิน บางวันไม่ได้ฉี่เลยด้วยซ้ำ

อยากมาระบายเฉยๆค่ะ เพราะคิดว่าจ่าน่าจะเข้าใจ และถ้าเห็นข้อความนี้ อยากฝากบอกว่า

- แพทย์และเจ้าหน้าที่เป็นห่วงทุกคนนะคะ เรากำลังพยายามเต็มที่ เกินกว่าสิ่งที่เราจะทำได้ด้วยซ้ำ เค้นสุดๆ

- ดูแลสุขภาพนะคะ โรคเจ้าถิ่นที่น่ากลัวก้มีอยู่เยอะ

- บอกรบ. เอาวัคซีนดีๆมาฉีดให้หน่อยยยยยยยยยยย จ่ายตังก้ยอมมมมม ชาวบ้านเขากลัวโควิด เราก้กลัวค่าาาาาาา

- เตียงเพียงพอ ไม่มีจริงค่ะ ใครเป็นคนคิด ใครเป็นคนบอก คิดใหม่ ให้เวลาคิด คิดดีๆ ถามคนหน้างานหน่อย อย่าถามแต่คนบนเก้าอี้

- ถ้าคิดได้แล้ว ออกนโยบายมาได้เลย (เน้น คิดดีเยอะๆก่อนนะ)

- ไม่ต้องมาออกข่าวว่าเข้าใจ สงสาร หรือให้กำลังใจค่ะ มันกินไม่ได้ มันไม่อิ่ม มันไม่ได้ทำให้เหนื่อยน้อยลง มันไม่ได้ทำให้เราเจอหน้าพ่อแม่ค่ะ รบกวนทำให้เห็นภาพค่ะ ใช้เวลานานเกินไปละ ถ้าทำได้ แบบนี้ไม่ต้องพูดค่ะ ใครๆเขาก้จะรู้ได้ค่ะ

ขอบคุณค่ะ